W uzgodnieniu z gen. H. Dąbrowskim w grudniu 1806 zorganizował Gwardię Honorową. Po przybyciu Napoleona do Warszawy został członkiem sztabu cesarza. Odznaczony krzyżem Legii Honorowej. W 1807 Napoleon mianował go dowódcą 1 Pułku Szwoleżerów-Lansjerów Gwardii Cesarskiej. Walczył w Hiszpanii, a jego szwoleżerowie brali udział w słynnej szarży pod Somosierrą. W 1811 został awansowany na stopień generała brygady. W 1812 roku przystąpił do Konfederacji Generalnej Królestwa Polskiego.
Po odwrocie spod Moskwy pułk Krasińskiego stacjonuje w Saksonii i Paryżu, a Wincenty zostaje mianowany generałem dywizji. 4 kwietnia 1814 w Fontainebleau Napoleon powierza Krasińskiemu naczelne dowództwo wojsk polskich znajdujących się we Francji. Po abdykacji Napoleona, zwolniony z przysięgi, Krasiński przyprowadził do kraju większość wojsk polskich z Francji (wrzesień 1814). Dnia 16 lutego 1815 pułk szwoleżerów zostaje zlikwidowany, a Krasiński przekazuje księżnej Izabeli Czartoryskiej pułkowy sztandar. W czasie wojen napoleońskich Krasiński był trzykrotnie ranny. W Królestwie Kongresowym został szefem dywizji, a następnie generałem–adiutantem cesarskim i dowódcą korpusu rezerwowego. Pod panowaniem Aleksandra I kontynuował karierę wojskową i polityczną. Był posłem przasnyskim i marszałkiem sejmu Królestwa Polskiego od 1818, od 1825 senatorem wojewodą. W 1820 Senat przyznaje Krasińskiemu tytuł hrabiowski, a car nadaje mu order Świętego Włodzimierza II klasy i dożywotnią godność senatora wojewody. W 1826 roku został awansowany do stopnia generała jazdy oraz na urząd senatora wojennego. W 1828 stracił popularność, gdy jako jedyny w czasie sądu sejmowego głosował za ukaraniem podejrzanych o zdradę stanu. Będąc zwolennikiem współpracy z Rosją i podporządkowania Polski carowi, nie wziął udziału w powstaniu listopadowym (1830–1831). Po wybuchu powstania złożył dymisję i opuścił Warszawę, a następnie udał się do Petersburga[6]. Po stłumieniu powstania pełnił wysokie urzędy w administracji Królestwa Po śmierci Iwana Paskiewicza, od 1 lutego 1856 r. pełnił czasowo obowiązki namiestnika Królestwa Polskiego Po podpisaniu pokoju w Paryżu w maju 1814 roku, wojsko Polskie otrzymało rozkaz opuszczenia Francji, pułki wracały w szyku i z pełnym uzbrojeniem. 7 czerwca 1814 roku polski korpus pod dowództwem gen Wincentego Krsińskiego, liczący 6 tys. żołnierzy. 11 sierpnia korpus wkroczył w granice Księstwa Warszawskiego. 25 sierpnia był w Poznaniu. W grudniu 1814 roku w Kutnie rozwiązany został pułk lansjerów, dowodził nimi kpt. Maksymilian Niezabitowski. Ostatni lansjerzy opuścili kutnowskie kwatery w początkach 1815 roku. Do Kutna przybyła komisja rosyjska, która zabezpieczyła złożona broń.
dr Jacek Saramonowicz
