Anna Majewska-Rau
Konserwator dzieł sztuki i architektury. Absolwentka Wydziału Sztuk Pięknych Uniwersytetu im. M. Kopernika w Toruniu, na którym ukończyła dwa kierunki: konserwację i restauację malarstwa i rzeźby polichromowanej oraz ochronę dóbr kultury. Autorka programów prac konserwatorskich, dokumentacji naukowych, samodzielnych i realizowanych w zespole dzieł konserwatorskich, wystaw czasowych, a także naukowych opracowań historycznych związanych z ochroną dziedzictwa kulturowego, w tym z ochroną zabytków. Autorka wielu prac opartych na własnych badaniach archiwalnych. W okresie od 1992 do 1997 r. pracowała w Pracowniach Konserwacji Dzieł Sztuki w Łodzi jako konserwator malarstwa i rzeźby polichromowanej, prowadząc samodzielnie prace konserwatorskie oraz nadzorując prace pracowni konserwacji malarstwa sztalugowego i konserwacje malarstwa ściennego w terenie.
Od 1997 r. pracuje w Muzeum – Zamku w Oporowie, gdzie zorganizowała i prowadziła pracownię konserwatorską. Od 2006 r. pełni funkcję Dyrektora Muzeum – Zamku w Oporowie. W 1996 r. brała udział w wystawie „Sztuka konserwacji – twórczość czy aranżacja” zorganizowanej przez Związek Polskich Artystów Plastyków Okręgu Łódzkiego, prezentując własne prace konserwatorskie. W Muzeum – Zamku w Oporowie realizowała wystawy czasowe („Badania architektoniczne i projekty konserwatorskie Henryka Siudera”oraz „Rodzina Orsetti herbu Złotokłos”) oraz zainicjowała sesje naukowe poświęcone historii, kulturze i sztuce polskich domów szlacheckich z terenu dawnej Rzeczpospolitej w okresie od średniowiecza do 1939 r. Jest zaangażowana w działalność społeczną na rzecz dziedzictwa narodowego i ekologii, m. in. jest członkiem Społecznego Komitetu Odnowy Zabytków Cmentarza w Kutnie działającego przy Towarzystwie Przyjaciół Ziemi Kutnowskiej. W 2018 r. otrzymała honorowa odznakę „Zasłużony dla Kultury Polskiej”.
Zbigniew Wawer
Profesor Zbigniew Wawer był jednym z najwybitniejszych polskich historyków wojskowości. Był także dziennikarzem, producentem filmowym, menadżerem kultury.
Ukończył historię na Uniwersytecie Warszawskim oraz studia doktoranckie w Instytucie Historii Polskiej Akademii Nauk, gdzie pracował w latach 1985-2001. W 2010 roku uzyskał stopień doktora habilitowanego nauk humanistycznych w zakresie historii na Uniwersytecie Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie. Od października 2011 r. był profesorem w Instytucie Polityki Społecznej i Stosunków Międzynarodowych Politechniki Koszalińskiej. Od 1980 roku prowadził badania naukowe w Archiwum Instytutu Polskiego i Muzeum im. Gen. Sikorskiego oraz w Instytucie im. Marszałka Piłsudskiego w Londynie. Od 1991 roku współpracował z Telewizją Polską, początkowo z redakcją wojskową. Był autorem kilkudziesięciu filmów i programów historycznych m.in. dla Ministerstwa Obrony Narodowej. Znany przede wszystkim jako autor serii filmów o Warszawie, głównie „Warszawa 1920-1939”, „Warszawa czasów wojennych”, „Warszawa 1945-1956”, ale także filmów dokumentalnych poświęconych bitwie o Monte Cassino czy walkom o Tobruk. Jego produkcja o I Dywizji Pancernej generała Maczka została wyróżniona na Festiwalu Filmowym w Rzymie.
W latach 2012-2016 był dyrektorem Muzeum Wojska Polskiego, gdzie zainicjował wiele ważnych wystaw, m.in. „Wielka Wojna 1914-1918: prawdziwy koniec Belle Époque” (2015), „Na nieludzkiej ziemi… Wojsko Polskie w ZSRR 1941-42” (2016) ,„Tobruk 1944. W 75. rocznicę walki Samodzielnej Brygady Strzelców Karpackich w obronie twierdzy na pustyni” (2016), „Zapomnieni bohaterowie: 75 lat od bitwy Wielkiej Brytanii ”(2015), „W walce i koszarach. Żołnierski niezbędnik” (2013), „Usque ad finem. Książę Józef Poniatowski w bitwie narodów pod Lipskiem”(2013). W 2015 roku otworzył Muzeum Katyńskie w Warszawie i Muzeum Broni Pancernej w Poznaniu. Rozpoczął budowę nowego gmachu Muzeum Wojska Polskiego, którego inauguracja planowana jest w najbliższej przyszłości. Od 2017 roku był dyrektorem Muzeum Łazienki Królewskie, gdzie zrealizował wiele znakomitych wystaw, głównie we współpracy międzynarodowej, m.in: „Virtuti Militari” (2019), „Bratanków dzieje wspólne. Unikaty ze zbiorów budapesztańskich” (2019), „Blask orderów w 100. rocznicę odzyskania niepodległości” (2018), „ONNA. Piękno, siła, ekstaza” (2018). Pod jego kierownictwem Muzeum rozwinęło współpracę międzynarodową, zorganizowało kilka ważnych konferencji naukowych, wydało serię książek naukowych i popularnonaukowych, w tym „Intorno a Marcello Bacciarelli. Italiani nella Varsavia dei Lumi” (red. A. Pieńkos, M. Smoliński) i prowadzi programy badawcze, w tym finansowane ze środków UE w ramach prestiżowego programu Horyzont 2020. W 2018 roku Muzeum otworzyło Centrum Edukacji Ekologicznej, które prowadzi działania edukacyjnych w zakresie świadomości na temat klimatu i zapobiegania pogłębianiu się kryzysu klimatycznego, dla publiczności w każdym wieku.
Wyróżnienia i nagrody:
Oficerski Krzyż Zasługi Orderu Zasługi Republiki Federalnej Niemiec (2020), Krzyż Kawalerski I Klasy Orderu Zasługi Republiki Węgierskiej (2019), Order Oficera Białej Róży Finlandii (2018) , Krzyż Zasługi III klasy Ministerstwa Obrony Estonii (2017), Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (2015), Krzyż Oficerski Orderu Orańskiego-Nassau (2014), Krzyż Kawalerski Odrodzenia Polski (2012).
Profesor Zbigniew Wawer zmarł 12 grudnia 2022 r.
Stanisław Roszak
Profesor nauk humanistycznych. W 2008 roku uzyskał tytuł profesora nadzwyczajnego Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu. Od 2016 roku Dziekan Wydziału Nauk Historycznych UMK. Od 2018 roku Ekspert Polskiej Komisji Akredytacyjnej. W latach 2009-2019 Przewodniczący Komitetu Głównego Olimpiady Historycznej. Redaktor naczelny „Wiadomości Historycznych”. Rzeczoznawca Ministerstwa Edukacji Narodowej w zakresie oceny dydaktycznej podręczników szkolnych z historii. Przewodniczący Wojewódzkiego Konkursu „Region-Polska – Świat” , organizowanego przez Polskie Towarzystwo Historyczne dla młodzieży województwa kujawsko-pomorskiego. Sekretarz naukowy w Komitecie Głównym Olimpiady Historycznej oraz Konkursie „Parlamentaryzm w Polsce”.Dorobek naukowy:– specjalizuje się w tematyce historii kultury epoki nowożytnej oraz w dydaktyce historii
autor i współautor książek naukowych z zakresu historii nowożytnej i dydaktyki historii oraz podręczników, zeszytów ćwiczeń i przewodników metodycznych do historii i wiedzy i społeczeństwie dla szkoły podstawowej, gimnazjum i szkoły średniej, autor licznych artykułów i recenzji naukowych,
– uczestnik konferencji naukowych ogólnopolskich i międzynarodowych (Paryż, Bordeaux, Nancy, Getynga, Lipsk, Frankfurt nad Odrą, Praga, Wilno),
– kierownik naukowy corocznej konferencji „Toruńskie Spotkania Dydaktyczne” (od 2004 roku),
– stypendysta (m.in. Konstanty Jirecek Stiftung, Fundacja Lanckorońskich, Andrew Mellon Foundation, rządu Bawarii) i visiting professor (m.in. na Uniwersytecie Pekińskim, Uniwersytecie Xiamen, Université Michel de Montaigne w Bordeaux, Uniwersytecie Wileńskim),
dr hab. Jakub Sito, prof. IS PAN
W latach 1981-86 odbył w Instytucie Historii Sztuki Uniwersytetu Warszawskiego studia zakończone pracą magisterską „Wystrój kaplicy grobowej biskupa Fredry przy katedrze w Przemyślu”. W 2000 roku na Uniwersytecie Warszawskim obronił pracę doktorską „Tomasz Hutter, rzeźbiarz 1. połowy XVIII w. w Małopolsce”, napisaną pod kierunkiem prof. dr hab. Mariusza Karpowicza. W 2014 uzyskał habilitację na podstawie książki Wielkie warsztaty rzeźbiarskie Warszawy doby saskiej. Modele kariery – formacja artystyczna – organizacja produkcji (Warszawa 2013, wyd. Muzeum Pałacu Króla Jana III w Wilanowie). Od 1987 zatrudniony w Instytucie Sztuki PAN, do 2004 w pracowni Katalogu Zabytków Sztuki w Polsce, obecnie w Pracowni Sztuki Dawnej. W latach 2013- 2016 kierował grantem Narodowego Programu Rozwoju Humanistyki przyznanym przez Ministerstwo Nauki i Szkolnictwa Wyższego na publikację Słownika architektów i budowniczych Warszawy doby przedrozbiorowej.
W latach 2000-2012 wykładał dla studentów studiów zaocznych historii sztuki na Uniwersytecie Warszawskim (wykłady: „Sztuka Śląska XVI-XVIII w.”, „Rzeźba europejska XV-XVIII w.” i „Kultura artystyczna Warszawy XVII-XVIII w.”, ćwiczenia z zakresu inwentaryzacji zabytków), w 2007-2008 wykładał także na studiach dziennych Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie („Rzeźba europejska XV-XVIII w.”).
Wyniki swoich badań przedstawiał na konferencjach i sesjach naukowych, krajowych (18) i zagranicznych (10), a także na osobnych wykładach. W 2005 roku współorganizował w Instytucie Sztuki PAN sesję „Architekt, budowniczy, mistrz murarski”, a w 2014 roku konferencję „W kręgu architektów i budowniczych Warszawy XV-XVIII w.”. W latach 2004-2011 organizował i prowadził cykl Zebrań Naukowych Instytutu Sztuki PAN.
Badania zagraniczne prowadził w oparciu o kilka stypendiów badawczych: w Monachium w latach 1991-92 r (stypendium Deutscher Akademischer Austauschdienst); w Wiedniu w 2003 r. (stypendium Fundacji z Brzezia Lanckorońskich); w Rzymie w 2006 r. (stypendium Fundacji z Brzezia Lanckorońskich); w Londynie w 2004 r. i w 2007 r. (The Robert Anderson Research Charitable Trust). Jest laureatem nagrody Stowarzyszenia Historyków Sztuki im. ks. prof. Szczęsnego Dettloffa.
Prowadzi także działalność ekspercką w zakresie rzeźby polskiej i europejskiej XV-XVIII w. współpracując ze stołecznymi domami aukcyjnymi (Rempex, Desa Unicum), uczestniczy w komisjach konserwatorskich przy ważnych warszawskich obiektach zabytkowych (pałac w Wilanowie, kościół Św. Krzyża).
Robert Małachowski
Nauczyciel dyplomowany historii i wiedzy o społeczeństwie w Szkole Podstawowej Nr 2 im. Marszałka Józefa Piłsudskiego i Szkole Podstawowej Nr 1 im. Tadeusza Kościuszki w Kutnie. W szkolnictwie pracuje od 30 lat. Wielokrotny laureat nagrody Prezydenta Miasta Kutno. Zdobywca tytułu najlepszego nauczyciela przedsiębiorczości w województwie łódzkim. Radny Rady Miasta Kutno w drugiej kadencji. Charyzmatyczna postać, wspominana przez wszystkich uczniów jako ta, która potrafiła zjednać u swojego boku środowisko uczniowskie i pedagogiczne. Człowiek budujący mosty między ludźmi oraz historią własnej ojczyzny. Autor programu i scenariuszy edukacji regionalnej „Kutno na przestrzeni dziejów”.
