Urodził się w 1868 r. w Pokrzywnicy w Górach Świętokrzyskich, syn Kazimierza i Joanny z Kosseckich. W dzieciństwie często wyjeżdżał do Włoch z rodzicami, w celach zdrowotnych. Początkowo kształcił się w gimnazjum w Radomiu, a następnie w Szkole rolniczej w Dublanach. W latach 1897- 1899 studiował w Paryżu nauki polityczne. Studia ukończył z wyróżnieniem. Napisał tam pracę dyplomową pt. „Galicja i jej reprezentanci w ustroju konstytucyjnym Austro – Węgier”. Praca dyplomowa zyskał uznanie wybitnego profesora francuskiego Anatola Leroy – Beaulieu. Podczas pobytu w Paryżu M. Kiniorski utrzymywał bliskie kontakty z polską emigracją min. z W. Reymontem. W 1899 r. kupił majątek Suchodębie koło Kutna i poświęcił się pracy rolniczej i społecznej. Był członkiem Ligi Narodowej i współpracownikiem dr. A. Toczewskiego. Działał w sekcji rolnej Towarzystwa Popierania Handlu i Przemysłu. Zbudował szkołę dla dzieci wiejskich. Przez dwa lata był redaktorem naczelnym warszawskiego pisma „Ekonomista”. Nie bal się trudnych tematów związanych z rolnictwem. Jego artykuł „Mniejsza i większa własność wobec parcelacji” wywołał ożywioną dyskusję w Towarzystwie i ostre sprzeciwy. W 1904 r. został radcą dyrekcji głównej Towarzystwa Kredytowego Ziemskiego w Warszawie. Podczas rewolucji 1905 r. aktywnie uczestniczył w działalności Narodowej Demokracji. W gminach powiatu kutnowskiego organizował społeczeństwo w celu domagania się od władz carskich zgody na używanie języka polskiego w szkolnictwie, sądownictwie i urzędach. Dzięki swojej popularności i autorytetowi M. Kiniorski został wybrany do I i IV Dumy rosyjskiej. W 1906 r. założył w Kutnie Okręgowe Towarzystwo Rolnicze, którego był wieloletnim prezesem. W 1907 r. został wiceprezesem Centralnego Towarzystwa Rolniczego w Warszawie, a w latach 1918 -1923 pełnił funkcję prezesa. W czasie I wojny światowej działał społecznie na terenie Warszawy, uczestniczył w zjazdach sejmikowych w stolicy i na prowincji. Był sekretarzem Kola Międzypartyjnego. Jako prezes Centralnego Towarzystwa Rolniczego w 1918 r. został mianowany przez Radę Regencyjną członkiem II Rady Stanu. M. Kiniorski nie kandydował do Sejmu Ustawodawczego. Senatorem I w 1922 r. kadencji został z lisy państwowej. W senacie był prezesem Komisji Spraw Zagranicznych i Wojskowych. I wiceprzewodniczącym Klubu Senackiego Związku Ludowo – Narodowego. W 1923 r. referował budżet Ministerstwa Spraw Wojskowych. Z ramienia Komisji przedstawiał Senatowi wiele ustaw w sprawie ratyfikacji umów międzynarodowych. W maju 1926 r. zabierał głos w sprawie uwiezionych generałów po przewrocie majowym Józefa Piłsudskiego. W tym czasie zasiadał w wielu radach nadzorczych: Banku Ziemiańskiego „Snopa”, Związku Ziemian, L.O.O.P. Ponadto w 1923 r. był oficjalnym delegatem rządowym na międzynarodowy kongres rolniczy. W lutym 1927 r. przewodniczył wycieczce parlamentarzystów polskich do Francji, mających na celu zbliżenie sfer parlamentarnych obu narodów i zaprezentowanie społeczeństwu francuskiemu najważniejszych postulatów polskiej polityki zagranicznej, a w szczególności sprawy zachodnich granic Polski. W 1930 wycofał się z życia politycznego. Za swoją działalność na rzecz państwa polskiego otrzymał order „Polania Restituta”. Zmarł w 1943 r.
dr Jacek Saramonowicz
