Urodził się 14 listopada 1885 r. we wsi Woźniki (obecnie dzielnica Sieradza). W Sieradzu ukończył szkołę podstawową, potem gimnazjum w Kaliszu. Już wówczas zaangażował się w ruch narodowy i działał na rzecz szkolnictwa polskiego, za co został wydalony z gimnazjum. Kontynuował naukę w Sosnowcu. W okresie rewolucji 1905- 1907 działał w organizacji uczniowskiej powiązanej z Polską Macierzą Szkolną. Po ukończeniu szkoły średniej kontynuował naukę w na wyższych uczelniach w Grazu i Wiedniu. Po ukończeniu studiów osiedlił się w Łęczycy. Najpierw pracował w banku, następnie już w czasie I wojny światowej pełnił funkcję burmistrza Łęczycy. W maju 11918 r. objął funkcję II burmistrza Kutna (zajmował się sprawami gospodarczymi). 12 listopada został burmistrzem Kutna. Równolegle działał w ruchu narodowym. Był współzałożycielem Towarzystwa gimnastycznego „Sokół”. Jako burmistrz Kutna angażował się w wiele spraw dotyczących poprawy warunków życie mieszkańców miasta, w tych trudnych pierwszych miesiącach II RP. Aktywnie uczestniczył w różnych wiecach i zebraniach dotyczących kształtowania się granic państwa polskiego (akcja plebiscytowa, powstania śląskie, wojna polsko – bolszewicka). W swej działalności jako burmistrz reprezentował interesy Narodowej Demokracji (ZLN). To dzięki poparciu radnych obozu narodowego został ponownie wybrany burmistrzem w marcu 1919 r. Był inicjatorem porozumienia pomiędzy ZLN a prawicą żydowską w styczniu 1920, dzięki któremu po raz trzeci został wybrany burmistrzem Kutna. Funkcję tę sprawował aż do 1926 r. W połowie lat dwudziestych XX wieku zainicjował program rozbudowy miasta i unowocześniania jego infrastruktury. W 1926 r. ZLN oddał w władzę w mieście socjalistom, a T. Klepa został tylko radnym. W 1928 r. wybrano go prezydentem Zawiercia. Od 1933 r. mieszkał w Warszawie. W czasie okupacji niemieckiej pracował w Radzie Głównej Opiekuńczej. Walczył w powstaniu warszawskim. Po wojnie przeniósł się do Katowic, następnie mieszkał w Łodzi, gdzie działał Związku Zawodowym Literatów Polskich. W 1956 r. reaktywował przedwojenne Towarzystwo Przyjaciół Sztuk Pięknych (którego był członkiem wspólnie z przemysłowcem Konstantym Poznańskim i Maurycym Trębaczem). Funkcję prezesa towarzystwa sprawował do 1962 r. kiedy to zmuszony był do rezygnacji ze względu na pogarszający się stan zdrowia. Zmarł w 1968 r., w Łodzi.
dr Jacek Saramonowicz
