Obiegowa opinia o panowaniu w Polsce dynastii Wettynów wciąż jest zdominowana przez „czarną” legendę, która została ukształtowana jeszcze w połowie XVIII wieku przez państwo pruskie, wrogie Wettynom. Dopiero prof. Jacek Staszewski starał się zmienić negatywny wizerunek Wettynów. W swoich publikacjach zerwał z opowieściami o „zdegenerowanych Sasach” i literaturą Kraszewskiego, którą bezmyślnie powielali Władysław Konopczyński, Jerzy Łojko, a nawet Jasienica. Zmiana wizerunku Sasów nie jest zadaniem łatwym.

Nawet w Niemczech w XIX wieku, a nawet w czasach III Rzeszy korzystano z pruskiej propagandy Karla Poellnitza i historyków pruskich, np. Paula Haake. Liberałowie sascy starali się przebić w XIX wieku i ocieplić wizerunek króla, ale nie udało się im to do końca. Dopiero w ostatnich dekadach wspólne polsko – saskie przedsięwzięcia badawcze, programy naukowe, czy wystawiennicze przyczyniają się do innego spojrzenia na niezwykle intrygujący okres w historii nie tylko Polski, ale i Europy.
Jedynym w swoim rodzaju symbolem tego wspólnego dziedzictwa europejskiego jest kutnowski pałac podróżny (pocztowy) króla Augusta III, zwany potocznie Pałacem Saskim. To zabytek stanowiący swoisty pomnik jednego króla łączącego dwa państwa i dwie kultury pod jednym berłem.

Kutnowski Pałac Saski został zbudowany w 1750 roku na polecenie króla Augusta III Wettina jako jeden z elementów wielkiego przedsięwzięcia budowy nowego traktu łączącego dwie stolice Drezno i Warszawę, biegnącego przez Poznań. W ciągu kilku miesięcy na tym trakcie musiał powstać w Kutnie obiekt, który mógłby zapewnić królowi, jego rodzinie i dworowi bezpieczne i wygodne zaplecze logistyczne w trwającej 6 dni podróży.
Kutnowski pałac pełnił swoją funkcje do 1763 roku. Później stał się częścią majątku właścicieli Kutna, a od 2. połowy XIX wieku przeszedł w ręce prywatne i stopniowo był przekształcany na sklepy i punkty usługowe, które działały tu do 19 stycznia 2003 roku, wówczas część zabytku strawił pożar. W 2015 roku rozpoczęła się rewitalizacja pałacu podróżnego (pocztowego) Augusta III.

Budynek stanowi unikalne połączenie architektury drewnianej o cechach rezydencji pałacowej połączonej z funkcją zajazdu, zbudowanego w stylu tak zwanego baroku drezdeńskiego. To jedyny zachowany świecki zabytek pamiętający czasy unii polsko – saskiej. Dziś jest symbolem i jednocześnie pretekstem do popularyzacji czasów unii polsko – saskiej w kontekście obyczajów, szeroko pojętej kultury. To także czasy rewolucji w niemal każdym obszarze codziennego życia. Zamieszczane na tej stronie materiały mają za zadanie przybliżyć ten okres naszych dziejów.