Piwa, wina, miody pitne, a od XVI wieku wódka, były stałymi gośćmi na polskich stołach. Trunki te się zmieniały, tak jak gusty mieszkańców Rzeczypospolitej. Niektóre, jak wino, stawały się coraz popularniejsze, inne odchodziły w niepamięć, na przykład miody pitne. Ze zmianami w produkcji, komercjalizacji i konsumpcji napoi alkoholowych w Europie przemianom ulegała również kultura picia i postrzeganie alkoholu. W XVIII wieku zmiany następowały także w polskiej kuchni: stopniowo odchodzono od barokowego stylu, który z dumą opisywał autor pierwszej polskiej książki kucharskiej, Stanisław Czerniecki1. Zamiast korzennych i słodko-kwaśnych dań na stołach pojawiały się potrawy o delikatnym smaku, z dodatkiem lokalnych ziół, które zajęły miejsce niegdyś luksusowych przypraw, takich jak szafran, cynamon, imbir. Według nowej mody to podkreślenie naturalnego smaku składników stanowiło o kunszcie kucharza. Rezygnowano więc z przygotowywania takich mieszanek przypraw, które dodane do ryb lub mięs w zupełności zakrywały ich prawdziwy smak.
Dorota Dias-Lewandowska
Cały artykuł do pobrania w pliku pdf
eseje_1_Dias_goto_03_27
